Η αληθινή ποίηση δεν έχει αναγνώστες. Η φωτιά που καίει στα έγκατά της εχθρεύεται τη μακαριότητα της λευκής ταξινόμησης. Σ’ έναν κόσμο πελεκημένο αδυσώπητα η ποίηση δεν έχει αναγνώστες. Η αληθινή ποίηση «γράφεται εκεί που σβήνουν τα σημαδία της». Σ’ έναν κόσμο αλαλαγμών και τύρβης των εικόνων που διολισθαίνουν από τους ιμάντες της παραγωγής στην πασαρέλα του ανθρώπινου σφαγείου, ποιος διαβάζει σήμερα τον Μάριο Χάκκα; Σε έναν κόσμο που η πολιτική γίνεται ταυτότητα για ποιον έχει νόημα η πολιτική σιωπή του Σεφέρη; Στις οικονομικές θέσεις των τουριστικών αποδράσεων ποιος αποτολμά τα βήματα του Ρεμπώ, το ταλάνισμα έξω από τις πύλες της Θήβας, του Παζολίνι;
H αληθινή ποίηση δεν έχει αναγνώστες. Ούτως ή άλλως τα λόγια της είναι ο προπομπός ενός νέου κόσμου, ένα κάλεσμα για πράξη που εξανεμίζει τη φορμόλη των Ωραίων Γραμμάτων, των βραβείων, των διαγωνισμών· η αληθινή ποίηση δεν έχει αναγνώστες γιατί o μόχθος είναι μια επίπονη ασκητική στον τρόμο της ελευθερίας, στη μοναξιά και το ασύμφορο της σκέψης. Η αληθινή ποίηση δεν έχει αναγνώστες. Στο τέλος όλοι απεχθάνονται αυτό που αναστατώνει τη σύμβαση, το λάθος ή έστω την αποδοχή της επιθυμίας ο θάνατος να είναι πάντα μια υπόθεση του άλλου.
Η αληθινή ποίηση δεν έχει αναγνώστες. «Γράφεται εκεί που σβήνουν τα σημάδια» της. Η ποιητική συλλογή της Άννας Γρίβα, Οι μέρες που ήμασταν άγριοι, αντιμετωπίζει αυτή τη διαλεκτική του λάθους, δηλαδή το απονενοημένο εγχείρημα της ποίησης. Εδώ το τυχαίο της ύπαρξης και η αυθαιρεσία μας εγγράφονται στο ρίσκο του λόγου. Η Γρίβα –και έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς αυτή την προσπάθεια– δημιουργεί μια αίσθηση ζωντάνιας στο λόγο και προτάσσει μια ανατρεπτική ποιητική ματιά με φιλοσοφικό βάθος και τραγικές συνηχήσεις. Η περιήγηση στον ποιητικό της κόσμο μοιάζει με ταξίδι σε εμπόλεμη ζώνη. Εδώ ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του· το πλεονέκτημα της ανάγνωσης περιορίζεται αυστηρά στην απόλαυση της καλής ποίησης. Είναι και το μόνο χαρτάκι με τις οδηγίες που μας αφήνει στις σελίδες του βιβλίου της η ποιήτρια. Τα υπόλοιπα αποτελούν τελικά την αλήθεια του βιβλίου που κρίνει τον αναγνώστη. Πρόκειται βέβαια για το ελάχιστο βέβαια της αυθεντικής ποίησης, το οποίο η Γρίβα δείχνει να έχει αναλάβει αποφασιστικά.
Γιώργος Γιαννόπουλος