Κι έτσι ελαφρύς όπως ήταν
από τα μάτια του αντί για σπίθες
κυλήσαν δάκρυα
Mέσα στο ζοφερό τοπίο της καταστροφής που μοιάζει να τσακίζει τα πάντα, ακούγονται ανάσες, πνοές, λόγια, ανθρώπινες παρουσίες, βλέμματα και τρόποι που αισθάνεσαι τη δύναμή τους σαν αυτό το κάλεσμα της ζωής, όταν σε μια ρωγμή της αβύσσου ριζώνει ένα ταπεινό φυτό. Ο Φτωχός του Τζιώκου μάς χαρίζει αυτόν τον πλούτο της ζωής, γιατί η φωνή του δοκιμάζεται στον πόνο της αλήθειας, στις αρετές της ποίησης. Τα «ξεροκόμματα» που μας ζητά να μοιραστούμε θυμίζουν τους στίχους του μεγάλου τροβαδούρου Georges Brassens, που υπενθυμίζοντας το κατά Μάρκον, τραγουδά την απελπισία και την ευγνωμοσύνη στο βλέμμα των καταφρονεμένων: Elle est à toi cette chanson/ Toi l'hôtesse qui sans façon/ M'as donné quatre bouts de pain/ Quand dans ma vie il faisait faim... Για αυτούς λοιπόν τους ταπεινούς το τραγούδι της ζωής. Η ποίηση του Τζιώκου θυμίζει όμως και τις φωτιές που ανάβουν τα σπαράγματα των κλασικών και μας οδηγούν στην οδύνη της γλώσσας. Με μια αξιοθαύμαστη λιτότητα ο Τζιώκος μάς αποκαλύπτει το βάθος της αυθεντικής ποιητικής έκφρασης και μας προσφέρει μια εμπειρία κάθαρσης μέσα σε έναν κόσμο βουής και φλυαρίας. Η ποίησή του είναι ξεχωριστή για την ευγένεια και την ευαισθησία της, για την πυκνότητα του στοχασμού της, σηκώνει το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης και μας καλεί να πορευτούμε με αυτή την τόλμη και τη λάμψη στο βλέμμα που έχουν οι αθώοι, οι τρελοί, οι ερωτευμένοι και οι αυθεντικοί ποιητές.
ΕΝΕΚΕΝ 32
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου