Ροτόντα: φίλοι του μνημείου και φίλοι της ζωής
Προς τον Σύλλογο "Ροτόντα, οι φίλοι του μνημείου" και κάθε ενδιαφερόμενο
Δεν αντιλαμβανόμαστε τα ρίγη συγκίνησης για τον πομπώδη τάφο ενός ρωμαίου αυτοκράτορα ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε σύμφωνα με τον αρχικό του προορισμό, καθώς ο Γαλέριος τέθηκε στο περιθώριο από ένα πολύ πιο αδίστακτο φονέα, τον Κωνσταντίνο τον λεγόμενο και "μέγα", ο οποίος τιμήθηκε για την εγκληματική του δραστηριότητα με την αγιοποίησή του από τη χριστιανική εκκλησία (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...).
Οι κοινωνίες αλλάζουν τις χρήσεις των χώρων και των κτηρίων και έτσι η Ροτόντα είναι πράγματι ένα σημαντικότατο κτήριο, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους απ' αυτούς για τους οποίους χτίστηκε. Η μακραίωνη και συνεχής χρήση της είναι που προσδίδει στη Ροτόντα τη σπουδαιότητά της. Αν μιλάμε για ιστορικότητα, ας θυμηθούμε ότι η Θεσσαλονίκη ήταν για αιώνες η κατεξοχήν πολυεθνική πόλη ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι αν μιλάμε για ιστορικότητα και σεβασμό της ιστορικότητας, ας θυμηθούμε ότι μέχρι την έλευση του καπιταλισμού, έξω από τα τζαμιά και τις κεντρικές εκκλησίες υπήρχαν πάντοτε παζάρια.
Επομένως είναι τουλάχιστον παράλογο να απαιτεί κανείς να φύγουν οι μικροπωλητές για να υπάρξει σεβασμός στην ιστορικότητα της Ροτόντας. Αλλά μιλάμε για ιστορικότητα σε μια πόλη την οποία, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, σταδιακά ισοπέδωσε ο εθνικός οδοστρωτήρας, η "ανήκομεν εις την Δύσιν" κουτοπονηριά και η αντιπαροχή.
Δεν αντιλαμβανόμαστε τα ρίγη συγκίνησης για τον πομπώδη τάφο ενός ρωμαίου αυτοκράτορα ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε σύμφωνα με τον αρχικό του προορισμό, καθώς ο Γαλέριος τέθηκε στο περιθώριο από ένα πολύ πιο αδίστακτο φονέα, τον Κωνσταντίνο τον λεγόμενο και "μέγα", ο οποίος τιμήθηκε για την εγκληματική του δραστηριότητα με την αγιοποίησή του από τη χριστιανική εκκλησία (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...).
Οι κοινωνίες αλλάζουν τις χρήσεις των χώρων και των κτηρίων και έτσι η Ροτόντα είναι πράγματι ένα σημαντικότατο κτήριο, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους απ' αυτούς για τους οποίους χτίστηκε. Η μακραίωνη και συνεχής χρήση της είναι που προσδίδει στη Ροτόντα τη σπουδαιότητά της. Αν μιλάμε για ιστορικότητα, ας θυμηθούμε ότι η Θεσσαλονίκη ήταν για αιώνες η κατεξοχήν πολυεθνική πόλη ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι αν μιλάμε για ιστορικότητα και σεβασμό της ιστορικότητας, ας θυμηθούμε ότι μέχρι την έλευση του καπιταλισμού, έξω από τα τζαμιά και τις κεντρικές εκκλησίες υπήρχαν πάντοτε παζάρια.
Επομένως είναι τουλάχιστον παράλογο να απαιτεί κανείς να φύγουν οι μικροπωλητές για να υπάρξει σεβασμός στην ιστορικότητα της Ροτόντας. Αλλά μιλάμε για ιστορικότητα σε μια πόλη την οποία, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, σταδιακά ισοπέδωσε ο εθνικός οδοστρωτήρας, η "ανήκομεν εις την Δύσιν" κουτοπονηριά και η αντιπαροχή.
Σε μια πόλη που:
- κατέστρεψε την επί χιλιετηρίδες χάραξη της Εγνατίας οδού (περνούσε ξέρετε κάτω από την Καμάρα) για να την αποδώσει στα αυτοκίνητα και τα εμπορεύματα και να χτιστούν "ευρωπαϊκού τύπου μέγαρα",
- εξάλειψε τη μνήμη των εβραίων (σε ποιο σημείο στην πανεπιστημιούπολη αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η περιοχή ήταν κάποτε το εβραϊκό νεκροταφείο, μια έκταση 360 στρεμμάτων με περισσότερους από 300.000 τάφους),
- μετέτρεψε σε ιδιωτικό πάρκινγκ την ιστορική για τη Θεσσαλονίκη Πλατεία Ελευθερίας (που είχε ονομαστεί έτσι το 1908 προς τιμή της εξέγερσης των νεότουρκων ενάντια στο Σουλτάνο, ήταν για χρόνια χώρος πολιτικών συγκεντρώσεων, ενώ στις 11 Ιουλίου 1942 οι ναζί συγκέντρωσαν εκεί 9.000 εβραίους για τους εξευτελίσουν δημόσια, προτού τους στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και άλλους 40.000 θεσσαλονικείς ομοεθνείς τους),
- μετέτρεψε τους κήπους του Μπεχ Τσινάρ (Μύλος, Βίλκα, Σφαγεία) σε μια τοξική περιοχή βυρσοδεψείων, τα οποία με τη σειρά τους μετατράπηκαν σε τοξικούς ναούς καταναλωτισμού,
- κατέστρεψε το Φρούριο Τοπ Χανέ χτίζοντας ακριβώς επάνω του (επί χούντας) το έκτρωμα των δικαστηρίων και αξιοποιώντας ό,τι έμεινε άχτιστο για πάρκινγκ (το οποίο αποκαλούν "πλατεία δικαιοσύνης")
Η ασέλγεια του εθνικού κορμού στην ιστορική μνήμη και την πολυεθνική Σαλονίκη δεν έχει τελειωμό.
Ποιος από τους κατοίκους της σήμερα γνωρίζει πού βρισκόταν ο εβραϊκός συνοικισμός Κάμπελ ο οποίος το 1931 πυρπολήθηκε από στίφη "αγανακτισμένων" ελλήνων πατριωτών, με επικεφαλής τους φασίστες της ΕΕΕ;
Ποιος γνωρίζει πού τυπωνόταν η Σολιδαριδάδ Ομπραδέρα, η πολύγλωσση εφημερίδα της Φεντερασιόν;
Πού βρισκόταν η Οθωμανική Τράπεζα που ανατινάχθηκε από τους βούλγαρους αναρχικούς το 1903;
Ποιος από τους κατοίκους της σήμερα γνωρίζει ότι το εμπορικό κέντρο στην Τσιμισκή που στεγάζει το αμερικάνικο προξενείο ήταν από τα κέντρα του αγώνα το Μάη του 1936; Σε μια πόλη όπου κάθε τρεις και πέντε επανέρχεται ως "αναγκαιότητα" και "εκσυγχρονιστική επιταγή" η αν μη τι άλλο αντιεπιστημονική πρόταση για κατεδάφιση των καστρόπληκτων, με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των τουριστικών λεωφορείων.
Σε μια πόλη που:
-έδιωξε τους ηλικιωμένους και τα παιδιά απο το κέντρο κλείνοντας τα καφενεία, ξηλώνοντας τις βρύσες από τα πάρκα και αχρηστεύοντας τις πλατείες με παρεμβάσεις "εξορθολογισμού",
-μετέτρεψε την παραλιακή σε ζώνη πανάκριβων καταστημάτων κι αν δεν άρχιζαν τις βόλτες οι μετανάστες τη δεκαετία του '90 να δώσουν το σύνθημα της επανάκτησης, η παραλία θα ανήκε μόνο στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα,
-εξόρισε τις λαϊκές από το κέντρο με "επιχειρήματα" ανάλογα με τα σημερινά των δήθεν προστατών της Ροτόντας (για να ανακαλύψουν τώρα τηλεοπτικά το "κίνημα της πατάτας")
-απέδειξε ότι η ονομασία της οδού Φράγκων προέρχεται από τα φράγκα, όταν η καθολική εκκλησία εκκένωσε την κατάληψη Επιβίωση αφήνοντας στο δρόμο δεκάδες άστεγους...
Σε μια πόλη που μετατρέπει σε σταθμό του μετρό το χώρο όπου έπεσαν οι πρώτοι νεκροί του Μάη του 1936...
Σε αυτή την πόλη, η παρουσία των μικροπωλητών στη Ροτόντα και οι σχέσεις τους με τη νεολαία που χρησιμοποιεί την πλατεία όχι μόνο δεν είναι "βλαπτική για το μνημείο" αλλά αντιθέτως αποτελεί μια ελπιδοφόρο προοπτική για μια ανθρώπινη, κοινωνική Θεσσαλονίκη.
Το αίτημα για απομάκρυνσή τους δεν εξυπηρετεί καμμία ιστορικότητα, παρά μόνο τη λογική των εκκαθαρίσεων και της υποταγής στα σύμβολα εξουσίας. Η "εξυγείανση" που κάποιοι επιδιώκουν, ουσιαστικά θέλει να επαναφέρει τη Ροτόντα στην αρχική, αυτοκρατορική της χρήση: ένα μαυσωλείο όπου θα βασιλεύει η γαλήνη του νεκροταφείου (και ο βόμβος του τουρισμού...).
Εκτός και αν για εσάς ιστορικότητα της Θεσσαλονίκης είναι η επινόηση του φραπέ στη ΔΕΘ και ο διαγωνισμός λαγάνας του Ψωμιάδη....
- κατέστρεψε την επί χιλιετηρίδες χάραξη της Εγνατίας οδού (περνούσε ξέρετε κάτω από την Καμάρα) για να την αποδώσει στα αυτοκίνητα και τα εμπορεύματα και να χτιστούν "ευρωπαϊκού τύπου μέγαρα",
- εξάλειψε τη μνήμη των εβραίων (σε ποιο σημείο στην πανεπιστημιούπολη αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η περιοχή ήταν κάποτε το εβραϊκό νεκροταφείο, μια έκταση 360 στρεμμάτων με περισσότερους από 300.000 τάφους),
- μετέτρεψε σε ιδιωτικό πάρκινγκ την ιστορική για τη Θεσσαλονίκη Πλατεία Ελευθερίας (που είχε ονομαστεί έτσι το 1908 προς τιμή της εξέγερσης των νεότουρκων ενάντια στο Σουλτάνο, ήταν για χρόνια χώρος πολιτικών συγκεντρώσεων, ενώ στις 11 Ιουλίου 1942 οι ναζί συγκέντρωσαν εκεί 9.000 εβραίους για τους εξευτελίσουν δημόσια, προτού τους στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και άλλους 40.000 θεσσαλονικείς ομοεθνείς τους),
- μετέτρεψε τους κήπους του Μπεχ Τσινάρ (Μύλος, Βίλκα, Σφαγεία) σε μια τοξική περιοχή βυρσοδεψείων, τα οποία με τη σειρά τους μετατράπηκαν σε τοξικούς ναούς καταναλωτισμού,
- κατέστρεψε το Φρούριο Τοπ Χανέ χτίζοντας ακριβώς επάνω του (επί χούντας) το έκτρωμα των δικαστηρίων και αξιοποιώντας ό,τι έμεινε άχτιστο για πάρκινγκ (το οποίο αποκαλούν "πλατεία δικαιοσύνης")
Η ασέλγεια του εθνικού κορμού στην ιστορική μνήμη και την πολυεθνική Σαλονίκη δεν έχει τελειωμό.
Ποιος από τους κατοίκους της σήμερα γνωρίζει πού βρισκόταν ο εβραϊκός συνοικισμός Κάμπελ ο οποίος το 1931 πυρπολήθηκε από στίφη "αγανακτισμένων" ελλήνων πατριωτών, με επικεφαλής τους φασίστες της ΕΕΕ;
Ποιος γνωρίζει πού τυπωνόταν η Σολιδαριδάδ Ομπραδέρα, η πολύγλωσση εφημερίδα της Φεντερασιόν;
Πού βρισκόταν η Οθωμανική Τράπεζα που ανατινάχθηκε από τους βούλγαρους αναρχικούς το 1903;
Ποιος από τους κατοίκους της σήμερα γνωρίζει ότι το εμπορικό κέντρο στην Τσιμισκή που στεγάζει το αμερικάνικο προξενείο ήταν από τα κέντρα του αγώνα το Μάη του 1936; Σε μια πόλη όπου κάθε τρεις και πέντε επανέρχεται ως "αναγκαιότητα" και "εκσυγχρονιστική επιταγή" η αν μη τι άλλο αντιεπιστημονική πρόταση για κατεδάφιση των καστρόπληκτων, με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των τουριστικών λεωφορείων.
Σε μια πόλη που:
-έδιωξε τους ηλικιωμένους και τα παιδιά απο το κέντρο κλείνοντας τα καφενεία, ξηλώνοντας τις βρύσες από τα πάρκα και αχρηστεύοντας τις πλατείες με παρεμβάσεις "εξορθολογισμού",
-μετέτρεψε την παραλιακή σε ζώνη πανάκριβων καταστημάτων κι αν δεν άρχιζαν τις βόλτες οι μετανάστες τη δεκαετία του '90 να δώσουν το σύνθημα της επανάκτησης, η παραλία θα ανήκε μόνο στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα,
-εξόρισε τις λαϊκές από το κέντρο με "επιχειρήματα" ανάλογα με τα σημερινά των δήθεν προστατών της Ροτόντας (για να ανακαλύψουν τώρα τηλεοπτικά το "κίνημα της πατάτας")
-απέδειξε ότι η ονομασία της οδού Φράγκων προέρχεται από τα φράγκα, όταν η καθολική εκκλησία εκκένωσε την κατάληψη Επιβίωση αφήνοντας στο δρόμο δεκάδες άστεγους...
Σε μια πόλη που μετατρέπει σε σταθμό του μετρό το χώρο όπου έπεσαν οι πρώτοι νεκροί του Μάη του 1936...
Σε αυτή την πόλη, η παρουσία των μικροπωλητών στη Ροτόντα και οι σχέσεις τους με τη νεολαία που χρησιμοποιεί την πλατεία όχι μόνο δεν είναι "βλαπτική για το μνημείο" αλλά αντιθέτως αποτελεί μια ελπιδοφόρο προοπτική για μια ανθρώπινη, κοινωνική Θεσσαλονίκη.
Το αίτημα για απομάκρυνσή τους δεν εξυπηρετεί καμμία ιστορικότητα, παρά μόνο τη λογική των εκκαθαρίσεων και της υποταγής στα σύμβολα εξουσίας. Η "εξυγείανση" που κάποιοι επιδιώκουν, ουσιαστικά θέλει να επαναφέρει τη Ροτόντα στην αρχική, αυτοκρατορική της χρήση: ένα μαυσωλείο όπου θα βασιλεύει η γαλήνη του νεκροταφείου (και ο βόμβος του τουρισμού...).
Εκτός και αν για εσάς ιστορικότητα της Θεσσαλονίκης είναι η επινόηση του φραπέ στη ΔΕΘ και ο διαγωνισμός λαγάνας του Ψωμιάδη....
Αναδημοσίευση από : Αντιρατσιστική Πρωτοβολία Θεσσαλονίκης
www.antiratsistiki.gr
