Από τι αποτελείται ο κόσμος, ο κόσμος στον οποίο ανήκουμε και εμείς οι ίδιοι; Αυτό το απλό και ταυτόχρονα συνοπτικό ερώτημα μπορεί να απαντηθεί με διαφορετικούς τρόπους και όντως βρήκε διαφορετικούς τρόπους απάντησης. Μια πρώτη επί μέρους απάντηση προκύπτει από αυτό που μόλις ειπώθηκε: ο κόσμος αποτελείται και από εκείνους που θέτουν και απαντούν παρόμοια ερωτήματα και οι απαντήσεις ανήκουν στην πραγματικότητα του κόσμου —με τις οποίες πολλαπλασιάζεται συνεχώς. Συγχρόνως υπάρχουν προσπάθειες απάντησης που βασίζονται λιγότερο ή περισσότερο σε προσωπικές αρχές: δηλαδή σε ανθρώπους και επιπρόσθετα σε ανώτερα, πιο ισχυρά όντα, τα οποία ονομάζει κανείς «θεούς» ή «πνεύματα» (ζώντα ή νεκρά). Ή βασιζόμενος στη σύγχρονη φυσική υποθέτει κανείς συστατικά στοιχεία και δυνάμεις, που ναι μεν προσλαμβάνουν ηχηρά ονόματα, αλλά αποκρύπτονται από την αντίληψή μας. Είτε όμως συμφωνούμε με τον Αριστοτέλη σε μια αφηρημένη έννοια όπως «όντα», στα οποία ανήκουμε και εμείς, είτε θα τα προσδιορίσουμε στο μέσον περίπου του συνολικού πλήθους και θα καταστήσουμε συγκεκριμένο αυτό το μέσο με τη μέση έννοια «έμβια όντα» θα έπρεπε να συμπεριλάβει κανείς στην προβληματική του και πράγματα όπως «ερωτήματα», «λέξεις» και γενικώς «τεχνητά πράγματα» και τις ουσίες τους. Όλα αυτά θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν υπό τη γενική έννοια «φαινόμενο» και αυτό το έκανε ο αυστριακός φιλόσοφος Έντμουντ Χούσερλ (1859-1938). Με αυτή τη γενικά πολύ χλομή έννοια θεωρούσε ότι μπορούσε να συλλάβει τη συνολική πραγματικότητα: να την καταστήσει κατονομάσιμη και περιγράψιμη. Έθετε όμως σε παρένθεση τα μεταφυσικά ερωτήματα περί απαρχής και σκοπoύ των φαινομένων, άφηνε μετέωρη ακόμη και την ύπαρξη των φαινομένων, για να μην αποσπασθεί η προσοχή σε αυτά κατά την παρατήρηση των οντοτήτων τους.
