Διαδρομή, του Γιώργου Ανέστη

Ποίηση που εμπεριέχει την τόλμη όχι μόνο ως προδιάθεση, αλλά πολύ περισσότερο σαν ποιητική μετουσίωση τού απρόσιτου, τού συχνά ζοφώδους σε φωταψία.

Ποίηση η οποία ρητά διατυπώνει, ρητά περιγράφει με το μινιμαλιστικό της όλον, αυτοεκμαιεύσεις, οδυνηρές συμφιλιώσεις με τα προσωπικά φαντάσματα, τους προσωπικούς πολυδιάστατους ολέθρους, με τους προσωπικούς ωραίους κινδύνους. 
Ποίηση με την δική της ιδιοσυστασία. Μία ιδιοσυστασία δηλ. που τής επιτρέπει έως επιβάλλει μία απόλυτη υφολογική αυστηρότητα, τέτοια που να εμπνέει, χωρίς διόλου να κολακεύει τον αναγνώστη, με λέξεις, στίχους εξωμότες-αποστάτες του καταξιωμένου Ακοινώνητου, προδότες του συμβολικού εφησυχασμού, δυσπρόσιτους σε ευοίωνα σκότη. 
Στίχοι-ποίηση που είναι σε θέση μέσω του λιτού της ύφους να εξερευνά περιοχές του ανθρώπινου ψυχισμού, όπως το αόρατο του υπερβολικά ορατού ή η εμψύχωση αναμνήσεων οι οποίες, ουσιαστικά, υφίστανται μία ιδιότυπη κοινωνική υπονόμευση σαν απαγορευμένες. Να εξερευνά επίσης μυθολογίες προσωπικές, μυθολογίες- σχολιαστές γυμνών, από εκφράσεις, πορτραίτων, μυθολογίες-σχολιαστές απροκάλυπτων ύμνων στην οδύνη του έρωτα, αλλά και στην σαγήνη της απώλειας.
Ποίηση η οποία αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο, για ίδιον όφελος, φιλάρεσκη ούσα, αποσαθρωμένες αξίες. Κι εξίσου για ίδιον όφελος εξαντλημένες προσφυγές σε συμπεριφορικές αποχαλινώσεις. Με μία χαρακτηριστική ραφή-συρραφή χθόνιων (γήινων) και καθόλου υποχθόνιων λέξεων προς καλλίτερη διαχείριση του ευδιάκριτου-ευανάγνωστου φόβου προ μίας κατάρρευσης, η οποία έχει ήδη βιωθεί σαν εμπειρία.
Ποίηση που αγκαλιάζει και με έναν έξοχο τρόπο τους πληβείους και τους ρακένδυτους π.χ. του έρωτα φιλάει, ψιθυρίζοντάς τους στίχους κι εθίζοντάς τους με την μουσική της. Μουσική που εντός της βοά η δημιουργική σύγχυση, η δημιουργική τύψη, ο δημιουργικός φόβος ενώπιον ακραίων περιοχών.  
Ποίηση που κατηγορηματικά είναι σε θέση να αφορίσει, με την ισομετρία του σώματός της, προσχηματικά συμπλέγματα, κανόνες γνώσεων, εξουσιαστικές συγκυρίες, μηχανιστικές συμπτώσεις. Προάγοντας, ουσιαστικά, εθελούσιες, τυφλές κι όμως ακριβέστατες πτώσεις.

Ποίηση η οποία πλειοδοτεί στο ατελέσφορο τής, παρόλη την γοητεία της,  οιηματικής στιχοπλοκής. Ποίηση η οποία ασελγεί με τον μοναδικό της τρόπο πάνω στο πτώμα της περιρρέουσας σύγχυσης, πάνω στα πτώματα ατελών συνθέσεων, πάνω στα πτώματα αυτοβιασμένων καυχημάτων. Η οποία αποπειράται να κατατμηθεί ανάμεσα στα φύλα, όχι όμως μερικοποιώντας τα σαν κοινωνικά κλεψίτυπα, αλλά απλώς προσδίδοντάς τους το τεκμήριο του αισθητού, ταυτόχρονα με εκείνο του αισθησιακού. 

Ποίηση-στίχοι σκαμμένη και σκαμμένοι από την κούραση, από την ένταση. Αφού είναι επιφορτισμένη και επιφορτισμένοι αυτή κι αυτοί με την αναβίωση εκείνων των εμπειριών οι οποίες μυρίζουν σαν την σκιά τους, εκείνων που επίσης την σκιά τους οσφραίνονται.

Στίχοι-λέξεις μέσω των οποίων διαχέεται το λευκό φως του φεγγαριού και οι οποίοι- οποίες, δαιμονισμένα θαρρεί ο αναγνώστης, συνιστούν το απόλυτο είδος προσοφθαλμίου της απτής κι όμως από τους περισσότερους! απευκταίας πραγματικότητας. Μέσω των οποίων τιμάται η ημέρα και εκτιμούνται -κι όχι σαν αντιδιαστολή, τα ερωτικά κελιά της νύχτας.

Λέξεις-στίχοι λαθραίες και λαθραίοι και γι’αυτόν τον λόγο κυρίαρχες και κυρίαρχοι μέσα στην βιοσοφία του ποιητή. Η οποία επινοεί, μέσω της Διαδρομής, εκ νέου την μοναξιά. Η οποία επινοεί αλλά και οικοδομεί εκ βάθρων το βασίλειο της μοναχικότητας, το βασίλειο του ανέφικτου

Ποίηση που εμπνέει καταιγίδες τέτοιες που πνέουν φωτιά και λειώνουν όμως στην φωτιά του έρωτα. Που δεν είναι καθόλου αντίνομη προς την συναισθηματική της νοημοσύνη. Απεναντίας διαστέλλοντάς και συστέλλοντάς την τής προσδίδει την παραληρηματική της αυτάρκεια.  

Ποίηση που ενδύει τους συνειρμούς του ποιητή και συγχρόνως επενδύει τόσο στην εσωστρέφεια της δημιουργικής του μνήμης, όσο εξίσου και στα εξωστρεφή μνημονικά ίχνη των υιοθετημένων του ηρώων.

Λέξεις-στίχοι-ποίηση που κατηγορηματικά και με μία ιδιαίτερη, ερωτική χροιά περιστρέφεται συμμετρικά γύρω από τον εσωτερικό της άξονα, εκείνον τής παρέκκλισης τής βιωματικής λήθης.

Ποίηση κύμβαλο, ποίηση-μετανάστης. Ένα κύμβαλο, ένας μετανάστης, μία ποίηση στην ενδοχώρα του ιλίγγου της ευαισθησίας, στην ενδοχώρα του ιλίγγου της πληρότητας, όπως και σε εκείνην του ιλίγγου της σκληρότητας.

Πρόκειται ουσιαστικά περι μίας ποιητικής διαδρομής η οποία αργά-αργά, θαλερά αφήνει τον αναγνώστη της όπως το τελευταίο όνειρο πριν το πρώτο φως μίας επόμενης ημέρας.

Γ . Ι. Ανέστης. Μάρτος 2014.

Το κείμενο διαβάστηκε στην εκδήλωση την Κυριακή 6 Απριλίου 2014 στο cafe-βιβλιοπωλείο POETA. O Γιώργος Ανέστης είναι εικαστικός, ποιητής. Συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ από το 2005.