Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η αστική τάξη θα προχωρήσει σε μια «αυτοκάθαρση» που θα αναγκάσει τη Χρυσή Αυγή να γίνει «κυριλέ» και να αδρανοποιήσει ή και να διαλύσει τα τάγματα εφόδου; Όχι, η Χρυσή Αυγή δεν θα αλλάξει «χαρακτήρα» με κινήσεις από τα πάνω, παρόλο που είναι πιθανό να αναπροσαρμόσει πρόσκαιρα την τακτική της λόγω της πολιτικής πίεσης που δέχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μπει στο «συνταγματικό τόξο» με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κ.λπ. για να μεγιστοποιηθεί η πολιτική πίεση στη Χρυσή Αυγή με στόχο την πολιτική της περιθωριοποίηση; Όχι, η συμμετοχή στο «συνταγματικό τόξο» αποσκοπεί στην «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της Χρυσής Αυγής, στο να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό μαντρί στο όνομα της «υπεράσπισης της δημοκρατίας», στο να εξουδετερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από διεκδικητής της εξουσίας. Μπορούμε, έχουμε δικαίωμα, να περιοριστούμε στη μαζική αντιφασιστική δουλειά, παραβλέποντας το «υπαρξιακό» καθήκον μας της συστηματικής περιφρούρησης των εκδηλώσεων, δραστηριοτήτων, στεκιών, γραφείων κ.λπ., των οργανώσεων, των αγωνιστών και αγωνιστριών εν τέλει, του κινήματος και της Αριστεράς, ελπίζοντας ότι ύστερα από την «γκάφα» η Χρυσή Αυγή δεν θα ξαναχτυπήσει δολοφονικά ή ότι θα μας προστατέψει η αστυνομία; Όχι, αυτό θα ισοδυναμούσε πλέον με εγκληματική αμέλεια απέναντι στις ίδιες τις ζωές των συνανθρώπων μας! Η περιφρούρηση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα πρέπει να ενταχτεί στον αντιφασιστικό αγώνα ως απαραίτητη και αναντικατάστατη διάστασή του!
Φαίνεται ίσως περίεργο ένα άρθρο να ξεκινάει κατευθείαν με τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέλει να πραγματευτεί, αλλά το θέμα είναι τόσο «ζεστό», η οργή τόσο μεγάλη, η σημασία του θέματος τόσο «υπαρξιακή», ώστε θέλουμε από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε τα πολιτικά «κέντρα» της άποψης που θέλουμε να εκφράσουμε.
Εικόνες «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»
του ευρωπαϊκού Νότου
Δεν είναι βασικό αντικείμενο αυτού του άρθρου, αλλά είναι αδύνατο να πραγματευτούμε το ζήτημα χωρίς μια συνοπτική έστω εκτίμηση της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας. Γιατί τώρα; είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να πυκνώνει μια αρθρογραφία που αναφέρεται σε παρασκηνιακές ενέργειες αστικών - μνημονιακών κέντρων με σκοπό να ασκηθεί πίεση στη Χρυσή Αυγή να αποστασιοποιηθεί από τα τραμπούκικα και δολοφονικά χαρακτηριστικά της, ώστε να γίνει αποδεκτός εταίρος σε μια κυβέρνηση της ευρείας Δεξιάς με τη ΝΔ, καθώς οι μνημονιακές πολιτικές εφεδρείες καταρρέουν, με νέα θύματα τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια προσπάθεια φαίνεται λογική, με τη σκέψη ότι το αστικό-μνημονιακό σύστημα παίρνει τα μέτρα του «διά παν ενδεχόμενο». Όμως δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Το τελευταίο διάστημα η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων έχει διαλυθεί, καθώς είναι πλέον μαζική η άρνηση του κόσμου να συμμετέχει-απαντάει σε αυτές και πολύ μεγάλο το ποσοστό που αρνείται να πάρει θέση δηλώνοντας την πολιτική του προτίμηση. Έτσι, δεν μπορούν ούτε να καταγραφούν ούτε να υποστηριχτούν δημόσια κάποια ανησυχητικά ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων που οδηγούν σε αναγωγές οι οποίες προκαλούν σοκ. Συγκεκριμένα, υπάρχουν πλέον αρκετοί που καταλήγουν σε αναγωγές μη δημοσιεύσιμες μεν, καθόλου αυθαίρετες δε. Με βάση αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα αρκετά μπροστά από τη ΝΔ, η δε Χρυσή Αυγή εγγράφει σαφώς προοπτικές να ξεπεταχτεί στη θέση του δεύτερου κόμματος —κάτι που μπορεί να συμβεί με τη «χαλαρή ψήφο» στις ευρωεκλογές! Μια τέτοια «εικόνα», που στηρίζεται σε υπαρκτή δυναμική, που αποτελεί μια δυνατότητα, που έχει εγγραφεί ως ενδεχόμενο στη βραχυμεσοπρόθεσμη συγκυρία, ανακαλεί στη μνήμη «εικόνες» από τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Με εν δυνάμει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και εν δυνάμει δεύτερο κόμμα (και πρώτο αστικό κόμμα, κύρια πολιτική έκφραση του κεφαλαίου!) τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την αστική τάξη και το αστικό-μνημονιακό πολιτικό σύστημα κυκλώνουν οι εφιάλτες μετατροπής της Ελλάδας σε σύγχρονη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» του ευρωπαϊκού Νότου. Αρκεί σε αυτό να προσθέσει κανείς τη βάσιμη, ή τουλάχιστον όχι απίθανη, πιθανότητα να μην αντέξει η δικομματική κυβέρνηση, η τελευταία καθαρά μνημονιακή-αστική κυβερνητική εφεδρεία, την πίεση των νέων μέτρων που θα συνοδεύουν το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα με τους δανειστές και το νέο μνημόνιο (για να μη μιλήσουμε για τις «αγριάδες» που θα γίνουν σε περίπτωση «κουρέματος» του ελληνικού κρατικού χρέους), για να καταλάβει πόσο αποσταθεροποιητικές για το αστικό-μνημονιακό πολιτικό σύστημα δυναμικές εγκυμονεί πλέον η συγκυρία!
Και πίσω από όλα αυτά βρίσκονται κάποιες πραγματικότητες που όχι μόνο δεν αναιρούνται από τις εξελίξεις, αλλά αντίθετα εμπεδώνονται όλο και βαθύτερα: έχει εξαφανιστεί κάθε πλαίσιο κοινωνικής διαπραγμάτευσης (άρα ακυρώνεται το σχέδιο της ανάσχεσης της επίθεσης —τίποτε λιγότερο από την πολιτική ανατροπή δεν εγγυάται έστω και τη διατήρηση κάποιων «κεκτημένων»), το κράτος συναίνεσης —έστω και συναίνεσης του τρόμου— έχει αντικατασταθεί από το εμφυλιακό κράτος «έκτακτης ανάγκης» που οικοδομείται ταχύτατα από τον Δένδια και τη Νέα Δημοκρατία, ένα πλαίσιο ακραίου αυταρχισμού και σκληρής καταστολής λατινοαμερικανικού τύπου εγκαθιδρύεται ραγδαία. Όπως λέει και ο Ηλίας Ιωακείμογλου, ο κοινωνικός δαρβινισμός που είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο του νεοφιλελευθερισμού, στη λογική της κατάρρευσης του πλαισίου της κοινωνικής διαπραγμάτευσης και της οικοδόμησης του νέου εμφυλιακού κράτους «έκτακτης ανάγκης», συναντιέται, μπολιάζει και μπολιάζεται από φασίζουσες ή και ανοιχτά φασιστικές εκδοχές των ιδεολογιών του «Καιάδα» γι’ αυτούς που «περισσεύουν» και «αποκλίνουν» και του κράτους εξαίρεσης. Όλα αυτά ισχύουν, είναι εδώ, δουλεύουν στο υπόβαθρο του πολιτικού εποικοδομήματος που παράγουν μαζικά αποτελέσματα, παρόλο που, όπως θα πούμε παρακάτω, ο φασισμός δεν είναι απλή «προέκταση» ούτε του ρατσισμού ούτε του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού αλλά ούτε και η βασική επιλογή της αστικής τάξης —ακόμη...
Δεν υπάρχει success story, σημαίνει…
Η Αριστερά, σε όλο της το εύρος, έχει πολεμήσει —και σωστά— την κυβερνητική προπαγάνδα του success story. Η Αριστερά είπε ότι οι θριαμβολογίες πως θα έρθει η ανάπτυξη με τις ξένες επενδύσεις και θα αρχίσει να μειώνεται η ανεργία, είναι ένα παραμύθι. Σωστά, αφού και αν ακόμη τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείξουν ότι το 2014 δεν θα έχουμε για 7η χρονιά ύφεση, η ανάπτυξη θα είναι αναιμική, οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας θα μείνουν και η ανεργία θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα για πολλά χρόνια —«ανάπτυξη με ανεργία». Η Αριστερά είπε ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει», δηλαδή οι στόχοι που έχουν τεθεί δεν επιτυγχάνονται παρά τη σκληρή λιτότητα. Σωστά, αλλά ο πραγματικός στόχος δεν ήταν και δεν είναι η επίτευξη κάποιων ονομαστικών στόχων, αλλά η επανασταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού (και της Ευρωζώνης) μέσα από τη συντριβή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Από την άλλη βέβαια, η μη επίτευξη των ονομαστικών στόχων δεν είναι αδιάφορη για το σύστημα, γιατί στο μεταξύ η κρίση έχει γίνει κοινωνική και πολιτική δημιουργώντας αποσταθεροποιητικές δυναμικές, γιατί το στρατόπεδο των δανειστών έχει ρωγμές και δεν το βολεύει πάντα να πρέπει να συνάψει νέες χρηματοδοτικές συμβάσεις κα αυτές να περνάνε έτσι απλά από διάφορα Κοινοβούλια ή να «κουρεύει» το ελληνικό χρέος χωρίς συνέπειες για το ίδιο το σύστημα, γιατί οι εφεδρείες του μνημονίου στην Ελλάδα έχουν καεί σε μεγάλο βαθμό και δεν είναι πάντα «παραγωγικό» να πηγαίνουμε κάθε τόσο σε νέα «πακέτα» μέτρων όταν απειλούνται κοινωνικές και πολιτικές αποσταθεροποιητικές δυναμικές σαν αυτές που προαναφέρθηκαν.
Όμως, υπάρχει ένα βαθύτερο σημείο σχετικά με το success story που η Αριστερά ούτε έχει συζητήσει ούτε έχει απαντήσει ρητά: ισχύει το success story του Σαμαρά με την έννοια ότι αυτός ο κύκλος της ταξικής αναμέτρησης που έχει ανοίξει με το πρώτο μνημόνιο του 2010 θα λήξει «ειρηνικά», «μόνο» με τις γνωστές μνημονιακές πολιτικές και τον γνωστό μνημονιακό αυταρχισμό, δηλαδή χωρίς ένα σκληρό ξεκαθάρισμα ταξικών λογαριασμών που ακόμη δεν έχει υπάρξει; Μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να βγει από αυτή την κρίση, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ φτάσει στην κυβέρνηση είτε όχι, με τα μέσα που έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα, χωρίς κλιμάκωση της ταξικής αντιπαράθεσης και ένα «τελικό ξεκαθάρισμα» που θα τσακίσει όχι μόνο την κοινωνία αλλά και την Αριστερά; Αν ο ελληνικός καπιταλισμός μπορεί να βγει από την τωρινή κρίση του με τα «συνηθισμένα» έως σήμερα μνημονιακά μέσα, περιλαμβανομένων και των μεθόδων Δένδια, τότε πάνω σε αυτή την εκτίμηση θα μπορούσε να έχει κάποιο νόημα (παρόλο που θα εξακολουθούσε να είναι εγκληματικό λάθος από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της Αριστεράς) ένα σχέδιο «ώριμου φρούτου»: να βγάλει ο Σαμαράς και η δικομματική του τη βρόμικη δουλειά του νέου (με την ελπίδα ότι θα είναι το τελευταίο;) μνημονίου, ώστε να έρθει η Αριστερά να διαχειριστεί ένα τοπίο μετα-μνημονιακής κοινωνικής καταστροφής και να αρχίσει σιγά σιγά να επουλώνει τις πληγές, χωρίς να τάζει «λαγούς με πετραχήλια» αλλά και χωρίς να κινδυνεύει να «σκάσουν» στα χέρια της νέα μνημόνια, αναταράξεις με το νόμισμα και την Ευρωζώνη κ.λπ...
Ο γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου του ΣΚΑΪ το έθεσε ως εξής σε εκπομπή αυτών των ημερών: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται, τον συμφέρει να αφήσει τον Σαμαρά να βγάλει τη «βρόμικη δουλειά» και να περιμένει εκ του ασφαλούς τη σειρά του να κυβερνήσει στα «εύκολα» και όχι στα δύσκολα… Βεβαίως ο Μπάμπης την ίδια στιγμή προτείνει συμμαχία της ΝΔ και της «κυριλέ» Χρυσής Αυγής ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κυβερνήσει ποτέ, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι: υπάρχουν τέτοια «εύκολα» —ανεξάρτητα αν είναι επιθυμητά ή όχι; Υπάρχει ένα με αυτή την έννοια success story, που θα έκανε ρεαλιστική έστω τη γραμμή του «ώριμου φρούτου» και μιας οριακά φιλολαϊκής διαχείρισης ενός μετα-μνημονιακού τοπίου κοινωνικής καταστροφής; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι – εκφεύγει του θέματος του άρθρου αυτού να τεκμηριώσει αυτό το όχι. Αυτή η γραμμή, πέρα από ανεπιθύμητη και εγκληματικά λαθεμένη για την Αριστερά, είναι και εντελώς ανέφικτη, μη ρεαλιστική, ουτοπική.
Χρυσή Αυγή: δεν είμαι εδώ σαν «μαντρόσκυλο»
άλλων, διεκδικώ τον πρώτο ρόλο και την εξουσία!
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δείχνει ότι και η Χρυσή Αυγή ούτε πιστεύει ούτε επενδύει σε ένα με αυτή την έννοια success story! Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε διάφορες, δευτερεύουσες πτυχές αυτής της υπόθεσης, αλλά το βασικό μήνυμα της δολοφονίας είναι διπλό και σαφές: Πρώτον, «δεν αλλάζουμε χαρακτήρα»: είμαστε και θα παραμείνουμε ναζιστικό κόμμα, δεν πρόκειται να γίνουμε ΛΑΟΣ ούτε κάν Εθνικό Μέτωπο.
Δεύτερον (και σαν η συνέχεια και η άλλη πλευρά του πρώτου), «ολοκληρώσαμε τη φάση της γενικής προετοιμασίας και πλέον μπαίνουμε ανοιχτά στον αγώνα για την εξουσία. Δεν είμαστε τα «μαντρόσκυλα» του Δένδια και κανενός άλλου, δεν θα περιοριστούμε στη συμπληρωματική δύναμη του εμφυλιακού κράτους του ούτε στο ρόλο του φόβητρου για τους αντιπάλους του μνημονίου και της αστικής τάξης. Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε τον πρώτο ρόλο, στον δρόμο για την εξουσία!» Αν ήταν μόνο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί την πιθανότητα του «τυχαίου» ή της «υπέρβασης ορίων», αλλά εδώ είχαν προηγηθεί αρκετά που δεν μας αφήνουν περιθώρια για τέτοιες αυταπάτες: η Χρυσή Αυγή, στο τελευταίο δεκαήμερο και πριν τη δολοφονία, άνοιξε συνειδητά και κεντρικά ένα νέο κεφάλαιο στη δράση της: πέρασε, με λόγια και πράξεις, με ακτιβισμούς και τραμπουκισμούς, στον αντικομμουνισμό και στα χτυπήματα ενάντια στην Αριστερά (Μελιγαλάς, Γράμμος, τραμπουκισμοί στη Βουλή, Πέραμα). Αλλά και όσα αποκαλύφθηκαν από βίντεο, φωτογραφίες, συνεντεύξεις φασιστών τις μέρες μετά τη δολοφονία, αποδεικνύουν ότι η δολοφονία έγινε με κεντρική καθοδήγηση. Χρειάζονται γενναίες δόσεις αυταπατών και φρούδων ελπίδων για να μη δούμε το «μήνυμα» και να μην εντάξουμε τη δολοφονία στο άνοιγμα αυτού του νέου κεφαλαίου στη στοχοθεσία και τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Η Χρυσή Αυγή στέλνει ένα μήνυμα στη ΝΔ και την αστική τάξη ότι δεν αρκείται πλέον στον ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης, αλλά θέλει τον πρώτο λόγο. Και βάζει πλώρη για να τον διεκδικήσει και να τον πιστοποιήσει στις διπλές εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2014 (με το ποσοστό στις ευρωεκλογές, αλλά και με το κέρδισμα δημαρχιών —«θα πάρουμε 20 δήμους», κόμπασε αυτές τις μέρες ο Κασσιδιάρης), αν στο μεταξύ δεν έχουν «αγριέψει» πολύ τα πράγματα πριν απ’ αυτές…
Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: εδώ μιλούν τα φασιστικά εγχειρίδια του μεσοπολέμου και ειδικά το μουσολινικό εγχειρίδιο της Μεγάλης Πορείας των φασιστών προς την εξουσία! ...
To κείμενο αποτελεί απόσπασμα από άρθρο του Πάνου Κοσμά που δημοσιεύεται στο 29ο τεύχος του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ που κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου